[PNA] Grupa E: Jak mocna jest Algieria?

Nikt nie chce grać z obrońcami tytułu w jednej grupie, a także wszyscy chcą trafić na nich w fazie pucharowej jak najpóźniej. Często jednak okazuje się, że strach ma wielkie oczy i piłkarze nasyceni wygraną nie będą walczyć do samego końca. Czy tak będzie z Algierią? W grupie zmierzy się z Wybrzeżem Kości Słoniowej, Sierra Leone oraz Gwineą Równikową.

Wygrany Puchar Arabski, oraz pewny awans do dalszej części kwalifikacji do mundialu to ostatnie wyniki Algierczyków. Popularne Fenki są stawiane jako główny faworyt rywalizacji. Większość liczy, że piłkarze stworzą kolejną dynastię niczym Egipcjanie przed laty. O ile dominacja Pucharze Arabskim świadczy dobrze o drugim garniturze reprezentacji, tak jednak należy spytać się, o ile obecna kadra na PNA jest lepsza od tej która wygrała złoto? Tym bardziej, że mistrzostwo zdobyli niezbyt dominujący sposób prześlizgując się z rundy do rundy dzięki jednemu trafieniu, czy to w rzutach karnych, czy w samym spotkaniu. Kadra nieznacznie się różni od tej sprzed dwóch lat, wypadł w zasadzie tylko Rafik Halliche, który zakończył karierę. Algierczycy nie przegrali spotkania w tym roku i kontynuują serię 33 meczów bez porażek, co jest sporym wyczynem, a dzięki dobrej grze mogą zagrozić nawet Włochom, którzy ustawili poprzeczkę na wysokości 37 spotkań.

Wydaje się więc, że w nich należy upatrywać faworytów do wygranej w grupie, gdyż mają odpowiednich wykonawców do realizacji tego celu. Trzeba jednak pamiętać, że do konkursów rzutów karnych doprowadzili przedstawiciele Wybrzeża Kości Słoniowej, którzy są rywalami w grupie przyszłorocznego turnieju.

Popularne Słonie czasy słodko-gorzkiej świetności mają za sobą, a nowe pokolenie piłkarzy musi budować swoją legendę. Na papierze nie wygląda tak to źle i zawodnicy mogą z dumą patrzeć na swoich poprzedników jak Drogba, czy bracia Toure. Iworyjczyków można znaleźć w klubach Premier League, Serie A, czy Ligue 1. Dodatkowo udało się przekonać Zahę oraz Hallera aby zamienili przynależność i zdecydowali się występować dla afrykańskiego kraju. Skrzydłowy jest jedną z gwiazd Crystal Palace i jet ciągle w kręgu zainteresowań najlepszych klubów świata, ale raczej gra dla średniego klubu z Londynu to jego najlepsze miejsce. Haller natomiast zanotował imponującą serię bramek w Lidze Mistrzów i jeśli utrzyma wysoką formę, a jego koledzy z drużyny będą kreowali mu sytuację to piłkarz francuskiego pochodzenia może powalczyć o koronę króla strzelców.

Właśnie ewolucja kadry WKS-u i innych potencjalnych faworytów do końcowego triumfu może być zagrożeniem dla Algierii, która ma mocny skład, ale mało odświeżony względem poprzedniego turnieju. Tymczasem Słonie dokooptowały do zespołu nowych piłkarzy o klasie światowej. Jeśli się zgrają i nie będzie żadnych niesnasek to przy dobrych wiatrach obie reprezentacje trafią na siebie dwa razy na turnieju. Jedyna rysa na wizerunku mocnych Iworyjczyków to brak awansu z grupy MŚ, nie byli w stanie wygrać rywalizacji z mocnym Kamerunem, ale z takimi reprezentacjami muszą wygrywać jeśli chcą liczyć na turniejach. Szczególnie, że zaliczyli wtopę z Mozambikiem remisując bezbramkowo przez co byli zmuszeni gonić Nieposkromione Lwy przez całą kampanię.

W pewnym momencie władze Gwinei Równikowej rozdawały każdemu paszport, aby sklecić z nich reprezentację mająca nie przynieść wstydu na turniejach, które były rozgrywane w tym małym równikowym kraju. Z racji, że dyktatorskie rządy zmusiły do ucieczki setek tysięcy mieszkańców diaspora Gwinejczyków jest rozsiana po całym świecie, głównie w Hiszpanii mającej kolonialne związki z tym krajem. Dlatego też zdecydowana większość zawodników gra w rozgrywkach na półwyspie Iberyjskim.

Reprezentacja jest pozbawiona piłkarzy mających jako taką rozpoznawalność międzynarodową. Czasy Rodrigo Bodipo, czy Javiera Balboy się skończyły, a Pedro Obianga kontuzja wykluczyła z rywalizacji. Najlepszym strzelcem drużyny jest urodzony na Majorce Emilio Nsue, który obecnie jest bez klubu, ale ma w swoim dorobku grę dla RCD Mallorca, czy Middlesbrough. Ostatnim klubem był cypryjski APOEL, ale nie podbił on wyspiarskich rozgrywek. Ostatnie występy na PNA zawdzięczała tylko organizacji turnieju w 2012 i 2015 roku, ale ostatecznie udało się awansować do Kamerunu. Mimo traktowania reprezentacji jak „kopciuszka” daleko im jednak do pozostałych słabych krajów, które wystąpią na tym turnieju. Niewątpliwie jeśli ktoś ma zaskoczyć rywali to będą to właśnie Narodowe Błyskawice. W rywalizacji grupy B eliminacji do MŚ zajęli drugie miejsce ustępując tylko dwa punkty Tunezyjczykom, a w zasadzie gdyby nie wpadki z Mauretanią, czy Zambią to właśnie piłkarze ze środkowej Afryki mogliby grać dalej w eliminacjach kosztem Orłów Kartaginy.

Przed Sierra Leone daleka droga, aby zbudować więcej niż słabą reprezentację narodową. Kraj zawsze miał w swoich barwach dwóch, czy trzech zawodników grających w dobrych rozgrywkach europejskich będąc czasem istotnym zawodnikiem dla konkretnego zespołu. Reszta niestety to przedstawiciele krajowej ligi, czyli piłkarze nie bardzo przystający poziomem do co raz bardziej zeuropeizowanej rywalizacji na afrykańskich mistrzostwach. Ciekawym doświadczeniem będzie występ Stevena Caulkera, który zdecydował się zagrać dla Gwiazd, co może być krokiem w przekonywaniu kolejnych piłkarzy pochodzących z tego kraju. Pewnym wyznacznikiem desperacji w skleceniu konkurencyjnego składu jest powołanie dwóch piłkarzy bez klubu. O ile Medo to doświadczony zawodnik grający chociażby dla Boltonu więc mimo rocznej przerwy od klubowej piłki powinien dać chociaż wsparcie mentalne drużynie, tak Augustine Williams to młody zawodnik skaptowany z rezerw Los Angeles Galaxy, które nie przedłużyło z nim kontraktu.

Reprezentacja zagrała zaledwie cztery mecze, gdyż wcześniej odpadła w rywalizacji o mundial. Zaplanowany mają mecz z Tunezyjczykami w Kamerunie na 5 stycznia i będzie to przetarcie przed decydującą rywalizacją. Pierwszy mecz mają ciężki bo trafili na Algierię. Piłkarze raczej nie mają szans o coś więcej niż szybkie opuszczenie turnieju.

Fot. Wikipedia