Legendy starzeją się brzydko

Powodów, dla których sportowcy decydują się kontynuować swoje kariery, mimo zaawansowanego wieku jest wiele. Ambicja, pieniądze, rywalizacja, czy chęć odegrania się na włodarzach ma wpływ na rozstanie z klubem, w którym odnosili największe sukcesy. Analizując kariery 50 zawodników z największą liczbą rozegranych spotkań (dane pobrane z transfermarkt) z zespołów występujących w czterech czołowych ligach: angielskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i włoskiej można wyciągnąć wniosek, że garstce dane jest ukończyć karierę w zespole, w którym zostali ikonami.

Real Madryt jest kojarzony z wypychaniem legend  z zespołu, kiedy władze uznają to za konieczne. Historie Hierro, Raula, czy najnowsza Sergio Ramosa mają to potwierdzać. Paradoksalnie jednak drużynę z Madrytu sprzed kilku dekad można było określić, jako dom spokojnej starości dla legend. Biorąc pod uwagę zebrany materiał, aż piętnastu zawodników z analizowanych 50 zakończyło przygodę z piłką jako „Królewscy”. Ostatnim z nich był Manolo Sanchis kończący karierę w 2002 roku. Dziesięciu piłkarzy znajdujących się obecnie w kadrze Realu ma szansę na dołączenie do tych legend, ale patrząc na różne pojawiające się plotki dotyczące Marcelo, Varane’a, czy Bale’a raczej nie będą mieli szans na powiększenie tego elitarnego grona.

Klub Florentino Pereza nie odbiega zbytnio od innych europejskich potęg. Rywal FC Barcelona doczekał się 13 legend kończących kariery w barwach zespołu z Katalonii, o jeden więcej liczy ekipa złożona z piłkarzy Juventusu, a tyle samo zawodników może się doliczyć Bayern Monachium. Dalej można znaleźć Manchester United, gdzie takich piłkarzy było siedmiu. Nawet w AC Milanie mającym w pewnym okresie łatkę przytułku dla starszych tylko dziesięciu z czołowych zawodników zakończyło karierę na San Siro. W ostatnich dwudziestu latach dwie legendy skończyły karierę w barwach Barcelony – Luis Enrique oraz Carles Puyol, a zaledwie sześciu ma szansę na zakończenie kariery w tym klubie. Rywal zza miedzy i obecny mistrz Hiszpanii uzbierał takich zawodników czterech: Tiago, Juanma, Toni Munoz oraz Juan Carlos Aguilera.

Miejscem, gdzie w ostatnich dwudziestu latach legendy chętnie są widziane do końca kariery, jest Bayern Monachium, który może doliczyć się  takich siedmiu zawodników. Generalnie niemieckie kluby chętnie trzymają swoje legendy do końca kariery. Dosyć powszechne jest również pozostawienie zawodników po końcu kariery w strukturach klubu. Rekordzistą z półki średnich klubów jest Athletic Bilbao co nie jest zaskoczeniem (dziewięciu piłkarzy). Z drugiej strony znajduję się Manchester City, którego dwójka zawodników w latach siedemdziesiątych skończyła kariery w jego barwach, będąc w czołówce piłkarzy pod względem liczby spotkań. W kadrze Pepa Guardioli znajduję się wielu potencjalnych zawodników, którzy mogliby te grono powiększyć, ale patrząc na casus Sergio Aguero jest to dosyć wątpliwe.

Wydaje się więc, że końcówki kariery poszczególnych legend są podyktowane nie tylko ich osobistymi przemyśleniami, ale również tradycją i sposobem funkcjonowania klubów. W Anglii  wielu zawodników stara się rozegrać tyle sezonów, jak to jest fizycznie możliwie, często nawet kontynuując kariery w niższych ligach. Wielu z analizowanych zawodników jest wciąż aktywna zawodowo i nawet grając w innych klubach, mają wciąż szansę na powrót do klubu, gdzie będą mogli przypieczętować swoją karierę w odpowiedni sposób. W Realu zmieniono optykę w trzymaniu zawodników za wszelką cenę, a Florentino Perez jest główną tego przyczyną. W przypadku Bayernu pojawia się też kwestia kończenia karier przez Niemców stosunkowo wcześnie i odwrotnie jak w przypadku Anglii nie ma takiego parcia do grania największej możliwej liczby meczów. Manchester United jest jednak wyjątkiem, ale to raczej wynika z istniejącego pokolenia piłkarzy, którzy do samego końca trzymali wysoki poziom oraz trenera, który niewątpliwe potrafił tchnąć w nich determinacje do późnych etapów kariery.  

Dlaczego więc odejścia z Realu są najgłośniejsze? Dlatego, że większość piłkarzy zdecydowała się na pozostanie w Europie. Bolton, Schalke, Blackburn, Porto, czy Fenerbahce nie są klubami grającymi o najwyższe stawki, jednak występują w medialnych ligach, a czasem nawet w Lidze Mistrzów. Z Barcelony więcej piłkarzy zdecydowało się na piłkarską emeryturę w Azji lub Ameryce, więc nie budzili oni takich kontrowersji. Gdy tylko Barcelona oddała Rakitica, czy Suareza bezpośrednim rywalom od razu pojawiły się głosy krytyki skierowane w kierunku ówczesnych władz klubu. Końcówki karier zawodniczych nie należą do najładniejszych. Piłkarze często zasłużeni są wypychani z klubu, a zamiast ostatniego meczu pokazowego są żegnani przez suchy komunikat prasowy. Kibice również obserwują to z mieszanymi uczuciami. Jedni wzburzeni będą brali stronę porzuconego zawodnika, drudzy już od paru miesięcy odliczali dni do końca kontraktu. Za kilka lat nikt już nie będzie o tym pamiętał, a przy okazji różnych wydarzeń legenda będzie przyjmowana ze wszystkimi honorami, na które zasłużył.

Fot. Jan S0L0 by Wikipedia