Częstochowska maszyna ruszyła, wrocławska wypadła z torów

Forma tegorocznych pucharowiczów dawała szansę na całkiem udany wyścig do fazy grupowej. Przed dzisiejszymi spotkaniami Śląsk Wrocław jechał z przewagą jednej bramki nad rywalem, a Raków miał czyste konto przed rywalizacją z Rubinem. Większość obstawiała Wrocławian jako pewniaków do awansu, a okazało się zupełnie inaczej. Raków doprowadził do największej niespodzianki z ostatnich lat, a Śląsk przegrał najwyżej od wielu lat ze średniakiem.

Raków Częstochowa świeżo po meczach ligowych mierzył się z Rubinem Kazań, który w pierwszym meczu nie pokazał się z bardzo mocnej strony. Było widać większą jakość poszczególnych zawodników, ale jako zespół nie stanowili większego problemu dla obrony Częstochowian. Podobnie było w dzisiejszym meczu. Parę razy na karuzelę brał wszystkich gruziński skrzydłowy Kvaratskhelia, ale poza pozytywnym ocenami w raportach skautów nie przyniosło to bramki. Podopieczni Papszuna zagrali bardzo spotkanie. Solidnie w obronie oraz z dużymi bramkami w ataku, a dodatkowo pojawiały się problemy w dokładności podań. Druga połowa też była pod kontrolą, choć ostatnie minuty meczu wymknęły się Rakowowi, ale widać było duże zmęczenie. Problemy kondycyjnie mieli również piłkarze Rubina popełniający kolejne błędy. W dogrywce to jednak Rubin skończył w 10, co wykorzystał Raków strzelając bramkę na 1:0. Początkowo po motywacjach Papszuna drużyna Rakowa dalej chciała grać swoje wypychając Rubin jak najdalej od własnego pola karnego, czasem wychodząc z groźną kontrą. Ostatnie minuty to jednak problem kondycyjny i faul widmo w wykonaniu Rakowa. Slutsky pewny rzutów karnych wpuścił rezerwowego bramkarza, ale zostało to ukarane albowiem Kovacevic wybronił uderzenie Haksabanovica i to Raków gra dalej.

Śląsk Wrocław mógł podejść do meczu w różny sposób. Próbować szukać szybkiej bramki, aby ustawić mecz, albo bronić od pierwszych minut czekając na kontry i zmęczenie rywala. Ostatecznie wybrał trzeci wariant, czyli dwie szybkie wbite bramki, W siedem minut roztrwoniono całą przewagę z meczu domowego. Przez pierwszą i drugą połowę Śląsk w ogóle nie przypominał siebie z poprzednich meczów pucharowych. Kilka minut po rozpoczęciu Hapoel strzelił na 3:0. Było parę okazji do wyrównania nawet wydawało się, że w okolicach 70 minut to Śląsk wciśnie bramkę, która dawała szanse na dogrywkę, ale wszystko się posypało. Izraelska ekipa dobrze kontrowała i ostatecznie wbiłą bramkę na 4:0. Poprzednie spotkania każdej polskiej ekipy nawet te przegrane zazwyczaj kwitowano, że „wstydu nie przynieśli”. Śląsk jednak nawiązał do starej tradycji polskich zespołów w europucharach.

Od 1995 roku był to 22 mecz, w którym polska ekipa przegrała więcej niż czterema bramkami. Magiera wyrównał wynik Śląska Oresta Lenczyka z 2012 oraz stracił jedną bramkę mniej niż Stanislav Levy grającego rok później. Różnica polegała na tym, że obaj trenerzy rywalizowali z czołowymi ekipami topowych lig Hannoverem oraz Sevillą, a tutaj doszło do porażki z przeciętnym Hapoelem z Izraela. W historii polskiego futbolu ostatnich prawie trzydziestu lat trudno znaleźć tak wysoką i kompromitującą porażkę. W zasadzie można tylko tutaj przywołać mecz Dyskobolii ze Spartakiem Warna przegrany 0-4 w 2001 roku. W pozostałych przypadkach znajdziemy ekipy takie jak Borussia Dortmund, AC Parma, Benfica, czy Barcelona. Magiera po raz trzeci również osiąga tak wysoką porażkę, ale w poprzednich spotkaniach rywalizował z Realem, czy wspominaną Borussią.

Wciąż piłkarska przygoda z Europą nie wygląda tak źle. Dwie ekipy w połowie sierpnia dalej są w grze, co mogłoby być standardem w rozgrywaniu meczów. Trudno oczekiwać od polskich drużyn więcej. Legia ma zagwarantowaną jesień w pucharach na poziomie Ligi Konferencji. Raków ma rywalizacje z Gentem, który jest kolejną mocną drużyną, ale męczył się z łotewskim RFS wygrywając skromnie w dwumeczu. Legia jednak będzie miała szansę ze Slavią Praga i możę zagrać jednak o te jedno oczko wyżej w rozgrywkach międzynarodowych.

Fot. Carl92 by Wikipedia